SJOCK #42 Gierle |
organisation: Sjock
|
© Rootsville 2017 |
|
Derde dag van Sjock en voor een oude 'pee' als ikzelf begint de vermoeidheid al aardig wat door te wegen. Today only 18 bands LOL. Net als op zaterdag heb ik het middagmaal aan me laten voorbij gaan om tijdig hier op de Poeyelhei aanwezig te kunnen zijn...Ene me hesp en ene me kees alstemblieft ;-) Over de voorbije dagen niets dan positieve reacties gehoord en de cijfers allerlei die worden bekend gemaakt zijn gewoonweg om van te duizelen, iets waar iedere organisator enkel maar kan van dromen. Dus een welverdiend applaus aan alle mensen van Sjock, organisatie en de talrijke medewerkers, op het terrein, in de keuken aan de ingang, de stewards, de 'MC's' van dienst, de hulpdiensten, kortom aan iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen aan dit prachtig weekend. Twee perfecte dagen en de laatste van de drie staat in de startblokken, dit is zonder meer een summum van een TOP WEEKEND.
Ook al komen ze uit de streek van Bobbejaan toch staat diens zijn klassieker over het duivenkot niet op de setlist van deze 'Priceduifkes' maar brengen ze op dit vroege uur de weide al in vervoering met originals als '50%', 'Bad Dreams pt2', 'Getwood City' en 'Miricale Man'. Aanwezig ook de harde kern van hun fans die uiteraard deze nummers uit hun nieuwe album 'Goathorse 2017' zonder al te veel moeite luidkeels kunnen meezingen. En we zijn vertrokken voor D-Day. Als eerste in de 'Titty Twister' krijgen we 'Roy Dee and The Spitfires'. Dit combo uit Portugal is gehuisvest bij 'Wild Records' en brengt ons onvervalste rauwe rockabilly. Nog volledig nieuw in de scène want deze band werd pas opgericht in juli van vorig jaar. Openen doen ze onvervalst met 'I Hear Thunder' al hopen we dat dit pas op het allerlaatst zal gebeuren. Hun zuiderse rockabilly slaat ook meteen aan op dit vroege uur en alle strollin' gals zijn meteen in positie, zeker wanneer ze 'I Just Wanna Know' de tent in sturen. 'Shake, Shake, Like a Rattlesnake en dat neemt Roy Dee wel ernstig.
'Kop' dus en terug naar het grote plein voor 'The Hip Priests'. Those f*cking guys bestaan uit Nathan Von Cruz, Lee Love, Austin Rocket en Joe Blow en komen uit het UK en brengen ons Als volgelingen van opperpriest Alice Cooper bestormen ze dressed in black het grote podium. Ongelooflijk ook hoe onder deze zinderende hitte voor het podium al talrijke misdienaars aanwezig zijn, zo ook talrijke volgelingen van de Noorse rockband 'Turbonegro'. Deze 'Turbojugend' zijn ook hier in Gierle in grote getallen neergestreken. Met nummers als 'Love To F*ck' en 'Reproducer' is het liedje van deze hippe pastoors uitgezongen en deint hun activiteit een beetje weg waarna er een volksverhuis volgt richting 'Titty Twister'. In de tent krijgen we 'Shorty Jetson & His Racketeers' met naast Robin aka Shorty Jetson als lokaal product ook nog drummer 'Animal' Omar Hauari en bassit Kris Muyldermans. In 'Rockin' Around Turnhout' stond Telecaster man Rolf Hartogs nog aan hun zijde en dit is ook nu het geval. Met nummers als 'The Devil in Me' kan je met zekerheid stellen dat rock 'n roll in deze rockabilly-rebel in zijn DNA is ingebakken. Ook eigen werk met nummers als 'Kock Knock' en 'The Deze 'Shorty Jetson' is wel degelijk een lokaal export product. Volgend 'MC' Frankie mogen gerust de rumours aangaande Robin als waarheid worden genomen. Deze Shorty Jetson is hier op de Poyelhei verwekt, daar bestaat geen twijfel over. Met 'Cry Baby' en 'Get a Grip' verspreiden Shory Jetson, Animal Omar, Kris en Rolf het vuur al dadelijk richting tent. Country rock 'n roll rechtstreeks uit Gierle en zeggen dat mijnheer pastoor deze knaap nog boven de doopvont heeft gehouden. Met afsluiter 'Knock Knock' nemen deze Racketeers hier meteen de trein richting volgend concert. Shorty Jetson & His Racketeers, they are on the move! Normaal waren we nu toe aan 'The Queers' maar deze werden later in de programmatie vervangen door 'The Fleshtones'. Oudjes in het punk-rock genre die al bestaan sinds 1976. Oprichter en frontman Keith Streng is nog steeds van de partij net als Peter Zaremba. Later werden Bill Milhizer en Ken Fox aan de groep toegevoegd. Vorig jaar brachten ze nog hun album 'The Band Drinks For Free' uit, en wijlie dan? Datzelfde jaar toerden ze ook door China. Uit dat album brengen ze zonder meer 'The Gasser' en 'Before I Go'. Dat deze 'Fleshtones' in de zelfde periode ontstaan zijn als de 'Ramones' kan je een beetje opmaken aan hun set, zeker wanneer ze met 'Remember The Ramones' een ode brengen aan die legendarische punk-rockers uit NYC. Dat deze 'Fleshtones' ooit hebben mogen openen voor James Brown kan je ook wel degelijk opmaken aan het gedrag van frontman Keith... Keith he's feeling good. Met 'We Say Yeah' van Sir Cliff komt zelfs het hele plein met allerlei pluimage meer dan in beweging. Great Job! Daarna is het weer kiezen tussen 'Barny and The Rhythm All Stars' op plant 2 en 'Bruce' op plant 3. 'Barny and The Rhythm All Stars' is een rockabilly formatie uit Parijs en bestaan uit Barny da Silva (vocals & rhythm guitar),
Claude Of 'Suterin' Cindy' hier aanwezig is weten we niet maar het is alvast meer dan een aardige binnenkomer van deze 'All Stars'. Ook de 'basketters' van dat merk zijn hier meer dan aanwezig en behoren bij de sommige rockers zelfs tot de dresscode. Dat deze Parijse rocker oog heeft voor het vrouwelijk gedeelte van ons geslacht is meer dan duidelijk met nummers als 'Oh Mama' en 'Mary Sue'. Barny and The Rhythm All Stars, they're young and wild!
Aan deze 'Newcomer Stage' is het meestal voor de steward een rustig toeven met een bak 'kriek' aan zijn zijde maar voor deze punkers uit Vlaams-Brabant moet er toch even hulp worden in geroepen. 'What Fuzz' en 'Treehugger' brengen enkele mastodonten in beweging en is het hier midden voor dit podium toch enigszins aan te raden op waakzaam te blijven. 'Sinful Ink' en 'Next Time' zijn van die nummers waaruit blijkt dat deze strekking uit de muziek verre van dood is en moeten de hulpdiensten toch ook hier aan de bak. 'Underground' is dan ook bij deze 'Bruce' het laatste wapenfeit op Sjock. Voor de 'Sha-La-Lee's' moeten we naar het grote Met deze 'Sha-La-Lee's' tappen we duidelijk uit het vaatje van de snedige garage rock die deze bende weet aan te vullen met een howlin' harp waardoor we ook wat blues invloeden kunnen verwelkomen. Na deze wereldburgers is het terug 'steen, papier of schaar' voor 'Speedözer' of 'Crystal and Runnin' Wild'. Normaal zouden we zeggen van eigen volk eerst maar ze komen 'begot' allebei Met 'The Good Is Gone' en 'Already Damned' zie je duidelijk dat deze Belgische formatie heel wat fans tussen de aanwezigen kunnen verwelkomen. Van mijnentwege ook enige vorm van respect aan Crystal om hier in Gierle het Nederlands als voertaal weet te waarderen. Frankie Lane zijn 'Jezebel' krijgt met dit loslopend wild ook een andere leven ingeblazen. Sterk! 'Speedözer', dat is dan weer niet voor pussy's. Kevin, Nico en Bart nemen je mee op een rollercoaster van punk en speedrock met nummers als 'I Ride Alone' en 'She Knows How To F*ck'. Antwerpse underground @ his best hier op Doorgaans is het een gitarist of een zanger die al springend zich een weg baant doorheen de nummers maar met deze 'Speedözer' is het de drummer die volop aan het werk moet en dat brengt toch wel een zekere moeilijkheidsgraad met zich mee. Nummers als 'Dirty Dog', 'Rollercoaster' en 'Supercharged' vormen echter geen probleem en dus zijn ook de jumin' crowd een onderdeel van hun aantreden op Sjock.
Hierna staan de 'New Bomb Turks' op de affiche. Deze punk-rock band werd gevormd in 1990 op de campus van de Ohio State Universaty door Jim Weber, Eric Davidson, Bill Randt en Matt Reber. Alleen Bill Randt is er niet meer bij die vervangen werd door Sam Brown in 1999. Jim Weber heeft duidelijk de hitte met teveel vocht of andere middelen proberen te verdrijven en dus zijn we als fotograaf in de frontstage uiteraard niet veilig. Toen ik zag dat hij zijn micro tegen een lens probeerde te duwen en een van de collega's zijn hoofddeksel het publiek inging besloot ik het hier voor bekeken te houden. Een voordeel ervan is dat je werder weg vanhet podium het allemaal beter kan observeren. Met nummers als 'Girl Can't Help It' en 'Naked Truth' werd ook het vandaag talrijke publiek danig opgehitst. C'mon stewards time to work! Hierna wordt het nog een laatste keer tossen welk podium we als eerste gaan kijken. Eigenlijk is het makkelijk en kiezen we voor de Titty Twister' met Joakim Tinderholt. Voor de organisatie en programmatie van een festival is het steeds een geschenk uit de hemel wanneer er Met een mix van rhythm 'n blues en blues brengen Joakim Tinderholt en zijn band immers de muziek die me het nauwst aan het hart ligt. Zijn debuutalbum 'You Gotta Do More' dateert van 2014 en dus werd het de hoogste tijd om met nieuw werk af te komen. Zijn aanwezigheid hier op 'Sjock' is dan ook een reden om zijn nieuwste 'Hold On' aan het publiek voor te stellen. Werk met covers van onder meer Ike Turner, Freddie King en Johnny Rivers. Met nummers als 'Trouble Up The Road', 'Number 9 Train' en 'Sweet baby Of Mine' mocht hij mijn inziens best op het grote podium gestaan hebben. Rock 'n Roll pur sang met deze rootsrocker en al vlug wordt onder de tonen van 'Trouble On The Road' de Titty Twister' getransformeerd tot één grote danstempel. De combinatie van zijn aanstekelijke ritmes en een klankleur die er perfect bij past zou hij zelfs mij in beweging Met James Hunter in het achterhoofd is het gewoon genieten geblazen met nummers als 'Farmer John' en zeker met 'What About Love' en dan...dan komt Joakim aanzetten met een van mijn favoriete rockers en dat is Johnny Rivers. Bij het aanzetten van de tearjerker 'The Poor Side Of Town' krijg ik gewoon 'kiekebisj'. Met 'I Quit' gaan alle ogen richting Hans van hoe mag die niet nog een uurtje. Voor de rockers hier alvast de 'Highlight van Sjock'. That's the way good rhyhtm 'n blues sould sound, en voor ons niet nummer 9 maar doodgewoon 'Number One' en moest Felice nog onder ons zijn hij zou zonder meer zeggen incredibile!!! Op de 'Newcorner Stage' vinden we 'The Manges' terug. Met dit 4-tal bevinden we ons in de old school punk van 'La Mama'. Andrea Caredda, Riccardo Motosi, Massimo Zannoni en Manuel Cossu zijn nu ook bepaald geen youngsters want de groep bestaat als sinds 1993. 'I Will Always Do' is een nummer uit hun album 'Teen Punks in Heat' dat al door Amerikaanse punk bands is gecoverd. Hierna nemen we definitief afscheid van dit podium voor 2017 en begeven we ons naar de Main Stage' voor de finale. Even gebruik maken van de stilte om met Myriam van Roots & Roses deze drie dagen te overlopen. Ook zij, net zoals bijna iedereen hier van de duizenden bezoekers was met deze affiche meer dan tevreden. 'The Hellacopters' zijn misschien wel de bekendste garagerockers in Zweden. Het waren Nicke Vorig jaar waren ook zij al eens te gast op 'Sjock' en vanavond staan ze als afsluiter op de 'main stage'. De populatiteit van deze 'Hellacopters' blijft maar toenemen en zelfs de
Hun populaire tracks zijn ...'Music For Chicken', 'Voodoo Chicken' en 'Chicken, Baby Chicken'. Hoe geen Chicken Run? ;-). Voilà en zo zit Sjock #42 er dan volledig op, schluss, finito, the end. Ikzelf ga een week niet uit mijn zetel komen. Wat, Hoe, geen DJ meer voor handen ;-) dus nemen we afscheid van The Rock 'n Roll Highlight of the Year. 44 bands verwerkt op drie dagen en zo tikt mijn jaarlijkse conto van geziene groepen aardig wat aan en sta ik voor 2017 op 255 en dit op 88 concertdagen. Krijg ik nu een medaille voor moed en zelfopoffering van onze minister van cultuur? Of liever wat sponsering want met dit jaar al meer dan 13.000 km op de teller zorg ik door de versmachtende taxen op de brandstof toch voor een aardige aanvulling voor de politieke veelverdieners. Misschien toch maar een mandaat aanvragen ;-). Tot 2018, tot Sjock #43...pfffffffffff. met dank aan Hans Kersemans en Sjock, Lambert Smits (foto MCF Chicken) en Tom Coppers (CC Palethe) voor de vakkundige underground info...
|
more and larger pics on
|
'The Priceduifkes' 
Toch nog enigszins bevestiging krijgen maar nummers als 'I Dit It', Gonna Have Myself A Ball' en 'Like a Rocket To My Baby' laten het beste vermoeden. Naast Roy Dee hebben we nog 'The Spitfires' Oscar Gomes, Ruben El Pavoni en Jesus C, heu...Lopez.
Net als gisteren is het nu weer 'kop of munt' want zowel op de 'Main Stage' als de 'Newcomer Stage' vinden optreden plaats. Bij het 
punk-rock 'n roll waarbij de teksten zeker en vast niet voor de kleintjes hun oren zijn. Nummers als 'Jesus Died so We Could Ride' en 'Motherf*cker Superior ' hebben titels die meer zeggen dan duizend woorden. Hun lijflied 'Hip Priest' is more than teenage friction.
lonely One' kunnen moeiteloos de gevestigde waarden doorstaan. Nummers als 'Trouble Bound' en 'Rocket in Your Pocket' laten toe dat de eerste danslustigen al op dit vroege uur de beentjes kunnen strekken. Een wervelwind die de tent 'on fire' zet.
'I Was a Teenage Zombie' is een van hun grootste hits en behoort in het genre misschien wel tot het werelderfgoed. :-)
Placet (lead guitar),
Fred Bonifacio (Upright Bass) en
Pedro Pena (drums). Ook zij hebben onderdak gevonden bij het Amerikaanse 'Wild Records' label. Met voldoende afwisseling hier op 
'Bruce'
podium. Met roots in het Limburgse Alken brengen Christophe Vaes, Dave Schroyen, Cedric Maes en Toon Aerts onze onvervalste pure garage-rock al horen we met regelmaat invloeden uit diverse genres met zeker ook inspiratie halend bij 'The Sore Losers'. Naast de AB te Brussel, de Trix in Borgerocco vinkten ze ook al Pukkelpop aan. 'Long Way To The USA' en 'God's Children' zijn best wel smaakmakers. 
uit België. Dan maar eerst de voorkeur voor diegene die we kennen en dat is '
de Newcomer Stage. Stevige en door merg en been snijdend gitaarrifs maken dat de liefhebbers van deze strekking in volle getallen naar deze kant van de Poyelheide komen afgezakt. Hun 'Dead Rock' maakt meteen ook indruk op de andere talrijke aanwezigen al hier. 
'Nashville Pussy'
Al van bij de eerste noten ben ook ik onder de indruk van deze Rednecks van hun visie van southern rock. 'Nashville' Pussy' stralen zulke zelfzekerheid uit dat je wel moet onder de indruk zijn. Met 'Everybody's Fault But Mine' als opener lijkt het wel of ze tot de orde willen roepen dat dit voor mij een eerste keer is. Een rollercoaster aan nummers die je werkelijk de adem lijken af te snijden met songs als 'Goin' Down Swingin' en 'Go To Hell'. Met de twee dames in de band is het nummer 'Pussy is Not a Dirty Word' zonder meer een statement te noemen. Go motherf*ckers Go...en zo wordt het nu strooitje trekken wie ik hier visueel ga toevoegen. Ladies first zeker ;-).
Met deze 'Nashville Titties' zijn we duidelijk aan de grote kannonen gekomen en dus is de volgende act in de tent daar geenuitzondering op. Een band die totaal anders is maar ook altijd wel de nodige ambiance weet te maken is zonder meer
Deze mijnheer pastoor is ook in het blues milieu bijzonder populair en zo is het voor mij als blues liefhebber uiteraard geen verrassing dat de 'Titty Twister' hier eens even op stelten zal worden gezet. Moesten deze 'Reverend Peyton's Big Damn Band' nu vanmorgen in de kerk van Gierle zouden hebben opgetreden zou het ook op die locatie voor recordcijfers hebben gezorgd en kon de plaatselijke 'sacred community' van het dorp met het obligate 'stoeltjesgeld' weer een jaartje verder. 'Easy Come Easy Go' zou ook Reverend Peyton daar ten gehore hebben gebracht en moest er hier geen bisser hebben gemogen zou de tent gewoon worden afgebroken. So let's hear it for 2 bottles of wine...
Naast de talrijke albums en EP's brachten ze ook een 10-tal singles uit op het 'Epitaph' label van Brett Gurewitz van 'Bad Religion'. Uit hun rijk repertoire van nummers is het voor deze punkrockers makkelijk grasduinen met nummers als 'Lone Gone Sister' of 'Sucker Punch'.
artiesten die op de affiche prijken die dag boven zichzelf weten uit te stijgen en voor 'Sjock' is deze Joakim Tinderholt zo iemand. In de tent waren ze eerlijk gezegd nog aan het bekomen van de voorgaande beleving met Reverend Peyton en dan moest deze Noor nog komen.
kunnen krijgen. Heerlijke soulvolle rock 'n roll zoals Ray Sharp zijn 'Sweet Baby Of Mine' of zijn eigen floorfillin' 'Anything id Better Than Nothing' maken dat er hier op 'Sjock' spontaan een feestje komt te ontstaan alsof de Eyjafjallajökull in IJsland weerom aan een uitbarsting toe is. Gewoon 'insane' zoals bij het van jungle drums doordrongen 'Jungle Bo'.
meer dan vermoeide geesten hier op 'Sjock' moeten nu nog even op de tanden bijten voor wat komen gaat. Met openers als 'They Are Nothing' en 'Born Broke' is er hier vooraan geen doorkomen meer aan. Een Zweedse storm die over de weide raast zoals met 'The Devil Stoel The Beat From The Lord' en 'Move Right Out Of Here. Wanneer ze er nog een eindje mogen aanknopen wordt er met 'Gonna Get Some Action...Now' hier alvast bevestigd dat deze 42ste editie een van de allerbeste moet zijn geweest endus wordt het vanaf volgende week al grasduinen om met number '43' de nu al hoogstaande verwachtingen te gaan overtreffen.
Moeilijk te geloven maar we zijn na drie vermoeiende dagen aan band #44 toe. Met 
